سلام علیکم. سال نو مبارک. نوروز امسال تلویزیون چنگ چندانی به دل نزد. بگذریم از فیلم های خارجی که بعضی از آنها از نوع 2008 بودند. و البته بگذریم از یکی از فیلم های نمایش داده شده در شب چهارشنبه سوری. و البته بگذریم از عروسک های محبوب دوران کودکیمان؛ کلاه قرمزی و پسر خاله. مرا که خیلی سر حال آوردند این عروسک ها. خیلی ها از مدت ها قبل منتظر مرد دوهزار چهره بودند. سریالی که نسخه ی پارسالیش بسیار پر مخاطب و جذاب بود. اما امسال چندان جذابیتی نداشت.

برای بنده همیشه نکات اخلاقی کارتونی و برآمده از بعضی مسایل روزمره بسیار موثر بوده است. تفسیر عرفانی از یه توپ دارم قلقلیه، شنگول و منگول و حبه انگور، پینوکیو و .... یادم نمی رود روزی را که یکی از دوستان گفت: پینوکیو بعد از چند قسمت، آدم شد و ما بعد از چند سال آدم نشدیم، ما هم خندیدیم. اما بعدا همین جمله بارها اشکم را درآورد. مر دو هزار چهره هم امسال برای من اینطور شد.

آری مرد دو هزار چهره به نوعی حکایت زندگی خیلی از ما است. (( خیلی از ما مسعود شصتچی هستیم)) و نه دانشجو، نه استاد، نه رییس، نه پدر، نه مادر، نه همسر،نه دکتر، نه وکیل، نه وزیر و نه خیلی از چیزهای دیگر.

اگر خوب باشیم مثل مرد هزار چهره ایم و بدترمان مرد دو هزار چهره. ما را اشتباهی گرفتند و ما هم ابتدا اشتباهی کاری را قبول کردیم و بعد از مدتی فهمیدیم که اشتباهی شدن چندان هم بد مزه نیست و بعد شدیم مرد دو هزار چهره. اگر از ابتدا مظلوم بازی در نمی آوردیم و محکم می گفتیم (( خییلی ممنون)) نه خودمان گرفتار می شدیم و نه دیگران را به درد سر می انداختیم. آری ما شصتچی هستیم و نه مدیری.

جناب مدیری فقط این واقعیت را به شکل کاریکاتوری درآورده است. شصتچی حکایت زندگی بسیاری از آدم هاست.  

سال، نو شده است. بیاییم برای یک بار هم که شده ، قبل از اینکه بازپرس در بازداشتگاه از ما درباره جو گرفتگی ها و اشتباهی شدنهایمان اعتراف بگیرد، به جای آرمیتا، مار نفسمان را بکشیم و خودمان باشیم، نه شصتچی. بی خود نیست که این همه بر خودشناسی سفارش شده است.

البته اگر خوب خوب شویم، می فهمیم که خودمان هم نیستیم. همه هیچیم که این حرف ها از دهان ما بزرگ تر است و برای مردان است نه مردان هزار چهره و غیره.یا علی مددی.