من رفته بودم. من به تو و تمام خوبی­هایت پشت کرده بودم.تمام مهربانی­هایت فراموشم شده بود.

پرده پوشی­هایت جراتم را افزود. کم کم بی حیا شدم. از بزرگیت نترسیدم. اصلا بزرگی تو را نفهمیدم. آن نقطه­های سیاه دردلم زیاد شد و نفس و شیطان هر روز شادتر؛ منتظر روزی که هیچ نقطه نوری دردلم نباشد.

اما آنگاه که نه من یادت می­کردم و نه نفس و شیطان تصورش را می­کردند، توآمدی. نه اینکه رفته باشی. با جلوه­ای دوباره آمدی. با نفحه­ای جدید. با دعوتی برای احیای دوباره.

من به تو پشت کرده بودم. انگشت درگوش و پرده ای برچشم؛ نه می­خواستم ببینم،نه بشنوم. و همه این­ها حجاب­هایی بودند که من بر فطرتم انداخته بودم. فطرتی که تو با دست خودت سرشتی، چون خودت پاک و زیبا.

تو آمدی. با جلوه ای دوباره. با زمان و مکان! با رجب. با آنچه از عسل شیرین ترو از شیرسپیدتر است و آن بازگشت به سوی توست.

تو آمدی و من برنگشتم. طوری آمدی که برگرداندیم. آمدی و همه حجاب­ها را زایل کردی. من و همه سیاهی­هایم نتوانستیم به تو برنگردیم که « ان الملوک اذا دخلوا قریه افسدوها و جعل اعزه اهلها اذله».

تو آمدی. عادت تو همین است؛ احسان به مسیئین. با جلوه ای دوباره آمدی؛ با لیله رغایب، با اعتکاف.

تو آمدی و آن ذره نور باقیمانده که ازخودت بود بر تمام سیاهی­های ساخته نفس و شیطان فایق آمد، کمکم کرد. من فقط در پشت کردن به تو مقاومت نکردم. فقط همین. من نیامدم، من بر نگشتم. تو مرا بردی؛ برگرداندیم.