زیارت به نظر من وظیفه است. بعضی می گویند دعوت است، بعضی قسمتش می دانند. اما به نظر من وظیفه است که به خدمت امامت برسی. باید بیایی و عرض ارادت کنی. بیایی و تجدید عهد کنی. حضرت رضا علیه السلام دعوت کردندو ما برای انجام وظیفه به خدمتشان رسیدیم. این یادداشت را در واحد سمعی بصری کتابخانه ی آستان قدس، کمی آن طرف تر از مضجع حضرت رضا علیه السلام می نویسم.

یکی از مسائلی که در این سفر نظرم را جلب کرد، افتتاح رواق دار الحجه بود. صبح با یکی از دوستان برای دیدن! به آنجا رفتیم. رواق زیز زمین است. از پله های برقی که پایین می رفتیم شنیدم که مردی به همراهانش می گفت بیایید، دیدن! دارد. نمی دانم چقدر خرج این رواق شده. قیمت هر متر از سنگ های کار شده در رواق را نمی دانم و همچنین قیمت چل چراغ هایی که ما اگر یکی از چند شاخه هایش در خانه ی کسی باشد به او می گوییم زندگی اشرافی مآبانه ای دارد. به دوستم گفتم این این طرز سازندگی نوعی مدل زندگی را ترویج  می دهد که به قطع مورد پسند عباد مکرمین نیست.

دوستم (( یه لیوان شربت آلبالو)) ترس داشت که اگر یکی از بچه های روستای دونخی که برای جهادی به آنجا رفته بودیم، تبلیغ روغن مایع ... را ببیند چه احساسی پیدا می کند. حالا من به شدت می ترسم که زینب، فاطمه زهرا، مهدی و غلامرضا، بچه های روستای دونخی و بقیه ی دوستانشان روزی رواق دارالحجه را ببینند و با خانه هاشان مقایسه کنند. گرچه خیال ما و آقایان راحت باشد، بعید است که بچه های روستا به این زودی ها بتوانند به سفر بوند. آخر پدر هاشان حتی نان شبشان را به سختی تامین می کنند چه برسد به هزینه ی سفر.

 البته حرم باید با شکوه باشد اما مبلّغ چه مدلی از زندگی؟

خدایا خودت ما را از این تجملات نجات بده که حالا حرم مولایمان را هم گرفته!