(( درد)) یکی از کلید واژه های شعر قیصر امین پور است. این شعر یکی از شعرهای پر درد قیصر است. حیف که دیر شناختمش. کاش باز هم مثل اویی بیاید.

دردهای من                                                                                                                       

جامه نیستند

              تا ز تن در آورم

(( چامه و چکامه)) نیستند

تا به(( رشته ی سخن )) در آورم

نعره نیستند

             تا ز ((نای جان)) بر آورم

دردهای من نگفتنی است

دردهای من نهفتنی است

***

درد های من

گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست

درد مردم زمانه است

مردمی که چین پوستینشان

مردمی که رنگ روی آستینشان

مردمی که نامهایشان

جلد کهنه ی شناسنامه هایشان

                                    درد می کند

من ولی تمام استخوان بودنم

لحظه های ساده ی سرودنم

                                 درد می کند

انحنای روح من

شانه های خسته ی غرور من

تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است

کتف گریه های بی بهانه ام

بازوان حس شاعرانه ام

                              زخم خورده است

درد های پوستی کجا؟

درد دوستی کجا؟

***

این سماجت عجیب

پا فشاری شگفت درد هاست

درد های آشنا

دردهای بومی غریب

درد های خانگی

درد های کهنه ی لجوج

اولین قلم

حرف حرف درد را

                        در دلم نوشته است

دست سرنوشت

                  خون درد را

                                 با گلم سرشته است

پس چگونه سر نوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟

درد

رنگ و بوی غنچه ی دل است

پس چگونه من

رنگ و بوی غنچه را زبرگهای تو به توی آن جدا کنم؟

دفتر مرا

دست درد می زند ورق

شعر تازه ی مرا

درد گفته است

درد هم شنفته است

پس در این میانه من

از چه حرف می زنم؟

درد، حرف نیست

درد، نام دیگر من است

من چگونه خویش را صدا کنم؟